بنا به آمارهای رسمی ، پرداخت های خزانه دولت در سال 91 رقمی حدود 104 هزار میلیارد تومان بوده است. این رقم در سال 92 که هشت ماه از آن ، عنان اختیار کشور در دست دولت جدید بوده است به 147 هزار و 500 میلیارد تومان رسید، این رشد بالای 40 درصد ثبت شده با خالی بودن خزانه چه نسبتی دارد؟ این پول کجا هزینه شده و چرا آثار وضعی خودش را در پیشرفت کشور نشان نداده است؟
در سال 92 یعنی در اولین سال فعالیت دولت کنونی، پایه پولی کشور از منفی 5 درصد به مثبت 18 درصد رسید و این به معنی رشد 23 درصدی در پایه پولی است. به این ترتیب افزایش نقدینگی در یک سال اول دولت یازدهم به تنهایی برابر با مجموع افزایش نقدینگی در طول چهار سال اول فعالیت دولت دکتر احمدی نژاد یعنی حدود 135 هزار میلیارد تومان بوده است. این اتفاق در حالی افتاده است که دولت کنونی مدعی کنترل نقدینگی و پایه پولی بوده است.
کارشناسان اقتصادی دولت از جمله رئیس دفتر رئیس جمهور محترم که همواره در قامت یک صاحبنظر، سیاست های اقتصادی دولت قبل را به تمسخر می گرفت و افزایش نقدینگی را عامل اصلی افزایش تورم می دانست ، اینک باید پاسخ دهند که چه اتفاقی افتاده است که نقدینگی کشور در سال 92 به اندازه تمامی 4 سال دولت نهم، افزایش می یابد اما در عین حال نرخ تورم نیز کاهش یافته است؟ آیا نظریه های قبلی این کارشناسان غلط از آب در آمده است یا آمارهای واقعی از مردم کتمان می شود ؟ پاسخ چیست؟ برخی می گویند تردید نکنید که هردو!